म समय (Poem) -By Ramesh Kandel

मान्छे उत्तरार्द्द खोज्न निस्कदा

हिमशिखर कालो मुख लाउदैछ

हरियो ड़ाडा फुस्रो हुदैछ

नदीहरु यात्रा छोट्याउदै छन्

उत्तरी दक्षिणी गोलार्ध रुँदैछन् 

तर मान्छे घपक्क अहमताले गाँज्दा

एटम बमको चुरी फुरी लाउछ

र निर्दोष आत्माहरु माथि गोलि बर्षाउँछ

अनि लाशहरु माथि ताण्डब नृत्य गर्छ

कार्बनडाइअक्साइडको राज्य निर्माण गर्दै

आवाजहरुलाई पैसाले बुझो लाउदोछ |

मान्छे ! तिमीले आफ्नो मृत्यु देखेनौ

तिम्रै गल्तिहरु आज ब्ल्याकहोल चिहाउँछ

रवि पनि क्रोधित हुदैछ बिस्तारै तिमि सँग 

के तिमीले यो धर्तिको लागि केहि गर्यौ ?

तिम्रा हरेक शब्दहरु मात्र प्रतिबद्दता

प्रतिबद्दता यथार्थ बनोस , न कि बिपरितार्थ

ए मान्छे ! धर्तीमा तिम्रो अन्त्य भयको दिन

सन्त्राशहरु मेटिनेछ , ब्ल्याक होल पुरिनेछ

तिम्रो मृत्युमा हिमाल हाँस्नेछ

फुस्रा डाँडाहरुमा तिम्रो मृत्युको खुशीमा

स्वतन्त्रताको उत्सव मनाइनेछ |

नदीहरुले बिजयोन्मादमा यात्रा शुरु गर्नेछ

उत्तरी दक्षिणी गोलार्द अस्तित्व पुनर्प्राप्तिमा

रविको शान्त चेहरा देखि रमाउनेछ |

ए मान्छे ! सक्छौ भने आफ्नो मृत्यु टार 

सगोल पर्याबरणिय प्रेमको मुद्दा अघि सार

म समय,

तिम्रा निर्णयहरुलाई पर्खिरहने छु चिहान डाँडामा |