सम्झनामा बेथान्चोक

कस्तो लेख्ने वा लेखियो भन्दा मेरो लगाव कस्तो छ, झुकाव कस्तो छ साहित्यमा भनेर आफुलाई हेर्ने गरेको छु।लेख्ने मान्छेले आफ्नो लागि लेख्छ र त्यही लेखाइलाई पाठकले नकरात्मक तथा सकारात्मक रुपमा चिरफार गर्छन्। माकुरोको शत्रु उसकै सन्तान भने जस्तै हाम्रो साहित्यमा ठीक उल्टो माउले बच्चोलाई सिध्याउने अर्थात ठुलो माछाले सानो माछालाई निल्ने जस्तै वुर्जुग साहित्यकर्मिहरु सिकारु कलमलाई हेयको दृष्‍टिगोचर दिन्छन र अग्रगमनको बाटो छेक्न अघिल्लो पंक्तिमा खडा हुन्छन। यती हुँदा हुँदै पनि केही राम्रा ब्यक्तित्व पनि छन, जसले हात समातेर बामे सराउने काम पनि गरेका छन। मैले जीवनको आधा भागमा आइ पुग्दा त्यस्ता केही सिर्जनाको मालिहरु सँग सामिप्यता गाँस्न पाएँ र अद्यापी पाइ नै रहेको छु।

अधुरो कविता

समयको दुर्घन्धले मैले हिंड्ने बाटाहरु
कुइरिमण्डल भएर निसास्सिएको बेला
लफ्रक... लफ्रक... लफ्रक... लफ्रक...
सपना बटुल्ने झोला कांधमा भिरेर
सपनाको जिली खोज्दैछु यताउती