चैतन्य बोधको नाट्यशाला

मैले देखेका सपनाहरु
उछिट्टियर सडक भरी पोखिदै गर्दा
त्यहि संगाल्न कहीले यता उता
भौतारिरहेको यो मन
दासताबाट छलाङ्ग मार्न नसकेर
क्षितिज पारी अस्ताउनै लागेछ/

तर पनि

विश्वासको पूल तयार गर्दै
दुर्बोधी उकालो चढ्न
सामाल तुमल जोड जाम गर्दैछु

आश्बासनका पोकाहरु
नेपथ्यमा झुल्छन, झर्छन
नियमित प्रक्रिया र संगतिमा
अल्झेको मेरो बगैचाको मन फूल
अद्र्श्य शक्तिले मुर्झाउछ छिन् छिन्

त्यसैले त आजकाल म
निराशाको फलैंचामा बसेर
आशाका बत्ति निभाउँछु घरी घरी

किनकी यहाँ सबैलाई हँसाउने
एकान्तमा बसेर रुन वाध्य छन्
अस्ति हरिबंश रोए, हिजो राम बहादुर
एबंम रितले  मैले पनि आखिर रुनु नै छ

अनी कसरी लेखुँ आशाका शब्दहरु
कसरी जलाउँ परिबर्तनका चिरागहरु

तर पनि मैले नाटक गर्नु पर्छ
सबैलाई खुशि बनाउन मैले हाँस्नु पर्छ
बलिदान दिएर सफलताको शब्द कोर्नु पर्छ
आउ अब संगै बसी नयाँ कथा लेख्नु पर्छ
एक अर्को नयाँ नाटक मन्चन गर्नु पर्छ/

सम्यक बिचिन्तनाको मनमाधुर्यता

सौन्द्रर्य चेतनका अवशेष
मन माधुर्यताका बशमा
उष्णताका छालहरु
अधैर्यता अनि अर्थहिन
गाम बेशिमा लुकामारी खेल्छ

अक्षरहरुको साम्राज्य बन्छ
बनाउनु चेतले कल्पेको कुरा
तासका महल नबनाउनु
ति ढल्दा तिमी सडकमा हुन्छौ

पौरखी बाहुपासले
बिचारलाई फनफनी बेर्नु
र एक मुठ्ठी लक्ष बोक्दै
उकालो चढ्नु समदर्शी रंगमा
सम्यकताले तिम्रो भारी हलुका हुन्छ ।

म अधैर्य छुइन र हुन्न
तिम्रो पर्खाइमा बाटो कुर्छु
पूर्खाले बिसौनि बनाएका छन
थकाइ लागे मन बिसाउ बिसौनिमा/

मनले जब थकान मेट्नेछ
स्वस्फुर्त जिवनको रंग कोर्छ
रंगहरुsanga यात्रा लयबद्द गर्नु
लक्ष्य बिन्दुमा नयन टिकाइ
कठिन लाग्ने यात्रा सहज पुरा गर्नु
त्यही बिन्दुमा हाम्रो सम्मिलन हुनेछ
र नयाँ युगको खाका तय गर्नेछौ ।

रमेश कंडेल 

उपहार

सामुन्द्रीक छालहरुमा
घोर लघुताभाषले खुम्चिएको म
स्मृतिको पानामा टोटलिन्छु
र
चिमोटिन्छु, दुख्छु, पोलिन्छु


प्रेम गर्नु र प्रेमको कविता लेख्नु उस्तै लाग्छन
दुरुहपथमा चल्नु भन्दा कठिन
यथार्थबोधको अचेटाईले
मन मन्दिरको मान मर्दन हुन्छ
अतितमा पुगेर बर्तमानमा पछारिन्छ।

मौनताभाषमा अल्झेको मेरो मनको बगैंचा
कहिले ईलाम, कहिले सभागृह, कहिले स्वयंम्भु
न्युरोड र असनका चमेनाघरमा आश्रय लिन्छ

तिम्रा मोती जस्ता आँशु र मूल्यहिन मेरो जीवन
कैयन पटक अतृप्त प्यास लिएर मरेको छ
नयनले नयनको भाषा बुझेको भए
यती बिघ्न स्मृतिमा छाउदिन थियौ होला
तिम्रो सम्झना गहिरो घाऊ बन्दैन थियो होला

तर,

श्रीअन्तुको पहिलो किरण तिमीलाई छोई
तिम्रो स्पर्शतित किरण म कहाँ आउँदा
मैले मेरो मनको बगैंचामा फुलेको
पैयूँ फुलसँग एउटा सुन्दर सपना देखे
तिमीले मेरो मुस्कान उपहार दिन भन्यौ
तिम्रै आग्रह शिरोपर गर्दै मुस्काउदैछु अबिरल ।




@रमेश कंडेल